به گزارش اقتصاددان به نقل از همشهری؛ در همان سال شرکت‌های خارجی برای ایجاد خطوط هوایی با ایران وارد مذاکره شدند و سنگ‌بنای صنعت هوانوردی تجاری ایران نیز از آن زمان گذاشته‌‌شد. در طول سال‌ها و دوره‌های تاریخی مختلف، ‌ایران تلاش‌هایی عموما ناموفق برای تولید هواپیما انجام داده‌است تا اتکا به شرکت‌های هواپیمایی خارجی برای سرپا نگه داشتن صنعت هوانوردی خود را از بین ببرد. با این همه هوانوردی کشور همچنان به محصولات شرکت‌های بزرگ خارجی نیازمند است. به نتیجه رسیدن برجام، امید‌هایی را برای جوان‌سازی ناوگان سالخورده هوایی زنده کرد و ایران توانست قرارداد‌هایی را با بزرگ‌ترین شرکت‌های هواپیما‌سازی جهان برای خرید هواپیماهای جدید امضا کند. پس از امضای برجام، ایران صدها هواپیمای جدید به ارزش ده‌ها‌میلیارد دلار از شرکت‌های بوئینگ، ایرباس و ‌ای‌تی‌آر سفارش داد و قرار بود در مجموع ۲۰۰فروند هواپیما به ناوگان هوایی کشور اضافه شود تا تعداد هواپیماهای موجود از ۳۱۰ فروند به بیش از ۵۰۰ فروند برسد. اما با خروج آمریکا از برجام و اجرایی شدن دوباره تحریم‌ها، بوئینگ و ایرباس تحویل سفارش‌ها را متوقف کردند و ایران تنها توانست ۳هواپیمای ایرباس جدید و ۱۳فروند ‌ای‌تی‌آر را تحویل بگیرد. تا پیش از تحویل این هواپیماها، میانگین سن ناوگان هوایی ایران ۲۵سال بود و با تحویل هواپیماها، این میانگین به ۲۳سال رسید. این درحالی‌است که بر اساس استاندارد‌های جهانی، هواپیماهای بالای ۲۰سال فرسوده به شمار می‌روند و بسیاری از هواپیماهای موجود در ناوگان هوایی کشور، به‌ویژه با توجه به شرایط تحریم، باید هرچه سریع‌تر از خط پرواز خارج شوند. در کنار فرسوده بودن ناوگان هوایی، تحریم‌ها دسترسی به قطعات و تجهیزات مورد نیاز برای احیا و تعمیر هواپیماهای موجود در کشور را نیز از بین برده‌است و تولیدات داخلی نیز توانایی تامین تمامی قطعات مورد‌نیاز ناوگان هوایی کشور را ندارند. وضعیت کلی و آماری ناوگان هوایی کشور درحال حاضر و بر اساس سالنامه آماری سال ۱۳۹۷سازمان هواپیمایی کشور، از این قرار است.